Cənnətdən qovulan bu “müqəddəslərin” ruhları satışa çıxarılıb
Azərbaycan folklorunda bir atalar sözü var: “Dişin ağrıyır, çək qurtar. Qonşun pisdir, köç qurtar”. Bunun mənası güclü bir diş ağrısından onu yalnız çıxarmaqla, pis qonşudan isə köçməklə qurtula biləcəyinizə bağlıdır. Ancaq bu atalar sözünün, belə demək olarsa, yalnız yerli, fərdi mənası var. Bütün xalqa və dövlətə tətbiq edildikdə, bu atalar sözü dərhal aktuallığını itirir.
Hər bir insanın valideyn, doğum tarixi və yerini seçmək imkanı olmadığı kimi, millətlərin də qonşularını seçmək imkanı yoxdur. Dünya tarixinə nəzər salsanız, əminliklə deyə bilərsiniz ki, bir çox xalqların taleyi qonşu dövlətlərin müdaxiləsindən sonra kökündən dəyişib. İstisnalar yalnız hər kəsi və hər şeyi uçuruma sürükləyən monqolların işğalı və İkinci Dünya müharibəsi kimi planetar miqyaslı kataklizmlər idi. Beləliklə, Azərbaycan tarixi müxtəlif kalibrli hər cür qonşu "korrektələri" ilə doludur. Və bu tarixi kateqoriyada şimal qonşumuz olan Rusiyanın payı üstünlük təşkil edir.
Tarixən elə gətirib ki, rusların Azərbaycan torpaqlarına etdikləri hər səfər qan və faciə ilə başa çatıb. Dövrlər, ictimai formasiyalar dəyişdi, ancaq Rusiyanın xarici siyasəti və iştahı dəyişmədi. Üstəlik, bunu Rusiyanın bütün ən yaxın qonşularına münasibəti haqqında da söyləmək olar. Dünyanın 21-ci əsrin üçüncü onilliyini dəyişdirdiyi bu gün də şimal qonşunuzun xarakterində heç nə dəyişməyib. Və torpaqlarını genişlətmə siyasətinin yalnız hakimiyyətdə olanların şüurunda bəsləndiyini və Rusiya İmperatorluğunun güc strukturları tərəfindən həyata keçirildiyini düşünmək olmaz. Bunun belə olmadığını sübut edəcək yaxın tarixdən bir çox nümunələr var.
Yeparxiya dini təhsil şöbəsinin kilsə məktəbləri sektorunun müdiri Anna Boqdanova Rusiyanın vəzifəsinin digər xalqların və digər ölkələrin ərazilərini ələ keçirmək olduğunu dedi: “Torpaqların öyrənilməsi ən vacib məsələ deyil. Dövlətin vəzifəsi torpaqları Rusiyaya birləşdirmək, ərazini artırmaq, insanları ələ keçirmək, xaqları özünə ram etməkdir. Və müqəddəs bir insanın vəzifəsi bu torpağı təqdis etməkdir. Yəni gəlib, dua etmək və bu torpaqlar üçün həmd etməkdir”.
Bu mövqeyin aralarında “öldürmə” çağırışı (qaydası) olan 10 üsuli-ərkana sadiq Xristian kilsəsinin bir nümayəndəsinə aid olduğunu təsəvvür etmək çətindir. Ancaq bu, nəzəri cəhətdən belədir. Təcrübədə yeni bir “Səlib yürüşü”nə çağırış görürük. Yeganə fərq, indi qurbanların dini zəmində seçilməməsidir. Hətta ruhən çox yaxın olan insanlar, məsələn, ukraynalılar da yırtıcının şikarı ola bilərlər.
Bir gün Moskva Krımı qoparmaq qərarına gələcək, vəssalam! Ordunun arxasınca missiyaları "bu torpağı təqdis etməyi" yerinə yetirməyə hazır olan "müqəddəs adamlar" qaçaraq gələcəklər. Paradoks bundadır ki, işğaldan əvvəl belə, bu ərazidə pravoslav xristianlar yaşayırdılar. Ancaq təcrübə göstərir ki, Rusiya Pravoslav Kilsəsi üçün (RPK) üçün əsas şey bu deyil. Bütün mənəvi prinsiplər və “Bibliya” qanunları unudulur. Əsas odur ki, Sapun dağında hansı ölkənin bayrağı dalğalanacaq.
Biz - Azərbaycan vətəndaşları qəsbkar xristianlığı ilə yaxından tanışıq. Yaşlı nəslin nümayəndələri Azərbaycanın kənd və şəhərlərində əsir götürülmüş mülki şəxslərin sinəsinə xaç çəkərək yandıran ermənilərin vəhşiliklərini xatırlayırlar. Bu cəhənnəm itlərinin çoxunun boynuna xaç asıldığını da xatırlayırlar. Eçmiədzin (Yeddi kilsə) nümayəndələrinin onları bu şeytani cinayətlərə ilham verdiyini də xatırlayırlar.
Ermənilərin bu vəhşi hərəkətlərindən təxminən 30 il keçir. Lakin 44 günlük müharibənin göstərdiyi kimi, erməni faşizminin mahiyyəti və Erməni Qriqorian Kilsəsinin faşist mahiyyəti heç bir dəyişikliyə uğramadı. Yenə uzun paltar geyinmiş keşişləri gördük ki, İsa Məsihin təbliğatını unudub, öldürməyə və qana çağırırlar. Yəqin ki, həm Rus Pravoslav Kilsəsində, həm də Eçmiədzində şeytanla olduqca uğurlu bir sövdələşmə baş verdi - cənnətdən qovulan bu müqəddəslərin bütün ruhlarını topdan satışla ala bildi.
Ancaq çox geniş imkanlara malik olmayan və əsasən Şerxanın yanında Tabaki çaqqalının rolundan o yana iştahını aça bilməyən ermənilərdən fərqli olaraq, Rusiya yenə də həmin imperiyadır. Və bununla hesablaşmaq lazımdır. Necə? Bax beləcə.
Edqar Hounun dediyi kimi: “Şeytanın özünü belə, aldada bilərsiniz - ancaq qonşularınızı deyil”.
Deməli, həqiqətən də belədir. Azərbaycanlılara yaxşı şimal qonşusundan, rusların Qarabağdakı "sülhməramlı missiyası"ndan, Rusiyanın Azərbaycanı tamhüquqlu və bərabərhüquqlu tərəfdaş hesab etməsindən sonsuz nağıl danışmaq olar. Ancaq Jirinovskinin çılğınlığını, Yevseyevin təhdidlərini, Duqinin açıqlamalarını, Zaxarovanın birmənalı olmayan hücumlarını dinləyirsən və başa düşürsən: bu, qonşumuzun əsl simasıdır - acgöz, doymaz.
Və onunla birlikdə Gürcüstan və Ukraynanın təcrübəsini nəzərə alaraq, həmişə ehtiyatlı olmağa məcbursan. Ayıdan kənar gəzmək daha yaxşıdır. Axı, o, şüursuz bir heyvandır. Ancaq biz, ondan fərqli olaraq, şüurluyuq. Deməli, Edqar qardaş haqlı idi, bizi aldada bilməzlər.
Halbuki, bu aforizm ikitərəfli qılınc kimidir. Və Rusiyada nəinki Azərbaycanda, hətta bütün yaxın xaricdə onlara necə münasibət bəslədiklərini çox yaxşı bilirlər. Rusların əsl, sarsılmaz müttəfiqləri hesab edə biləcəkləri heç bir ölkə və millət yoxdur. Hətta Belarus da, Lukaşenko taxtdan düşən kimi, bir göz qırpımında Moskvanın düşmənlərinin düşərgəsinə keçəcək.
Ən yaxşı halda, Rusiyaya münasibət ehtiyatlı bir narahatlıqdır: rus ayısı başqa nə oyun çıxaracaq? Axı başqa necə ola bilər? Hətta ilahiyyatçılarının belə, qətl və soyğunçuluqla müşayiət edilən yad torpaqların ələ keçirilməsinə çağırış etdiyi bir qonşu ilə başqa necə yaşamaq olar?!